Σχέση σώματος και συναισθήματος

Πόσο συχνά ακούμε πραγματικά το σώμα μας;

Όχι απλώς όταν πονάει.

Όχι όταν αναγκαστικά σταματάμε.

Αλλά όταν ψιθυρίζει;

Όταν στέλνει σήματα που περνούν απαρατήρητα μέσα στη βιασύνη μας;

Συνήθως, προσέχουμε το σώμα μας μόνο όταν κάτι δεν πάει καλά.

Όταν εμφανίζεται ένας πόνος, μια ενόχληση, ένα σύμπτωμα.

Τότε μόνο του δίνουμε σημασία.

Τότε μόνο του επιτρέπουμε να "μιλήσει".

Όμως το σώμα μιλάει διαρκώς.

Με μικρές αλλαγές στην αναπνοή.

Με ένα σφίξιμο στο στήθος όταν κάτι μας πληγώνει.

Με μια ένταση στον αυχένα όταν κρατάμε θυμό.

Με ένα βάρος στο στομάχι όταν καταπιέζουμε τη λύπη.

Το σώμα μας κουβαλάει τις μνήμες μας.

Ακόμα κι εκείνες που το μυαλό έχει ξεχάσει.

Κουβαλάει τις φορές που δεν μιλήσαμε.

Τις φορές που πνίξαμε το κλάμα.

Που προσπεράσαμε τον εαυτό μας για να μη στενοχωρήσουμε τους άλλους.

Η σχέση ανάμεσα στο σώμα και τα συναισθήματα δεν είναι μεταφορική.

Είναι βιολογική,

ενσώματη,

πραγματική.

Η κάθε εμπειρία καταγράφεται στο σώμα.

Και η κάθε έκφραση συναισθήματος είναι μια πράξη αποφόρτισης.

Όταν δεν εκφράζουμε… αποθηκεύουμε.

Κι έρχεται κάποια στιγμή που το σώμα λέει:

"Δεν μπορώ άλλο.

Πρέπει να με δεις.

Με έναν πονοκέφαλο.

Μια κρίση άγχους.

Μια εξάντληση.

Έναν πόνο χωρίς "ιατρική εξήγηση".

Η θεραπεία δεν έρχεται μόνο με παυσίπονα.

Έρχεται όταν αρχίζουμε να ρωτάμε:

– Τι μου λέει το σώμα μου;

– Τι δεν αντέχει πια να κρατάει;

– Πού χρειάζεται χώρο, απαλότητα, φροντίδα;

Το σώμα σου δεν είναι πρόβλημα.

Είναι ο πιο πιστός σου σύμμαχος.

Το σπίτι της ψυχής σου.

Και όταν αρχίσεις να το ακούς,όχι μόνο όταν φωνάζει,

αλλά και όταν ψιθυρίζει,

θα αρχίσεις να θυμάσαι.

Ποιος είσαι.

Τι έχεις περάσει.

Και τι χρειάζεσαι για να γιατρευτείς.