Η μοναξιά μέσα στη σχέση

Υπάρχει μια μοναξιά που δεν έχει ήχους.

Μια σιωπή που δεν προέρχεται από την απουσία, αλλά από την παρουσία κάποιου που δεν σε φτάνει.

Δεν σε βλέπει.

Δεν σε αγγίζει εκεί που έχεις πιο πολύ ανάγκη.

Είναι η μοναξιά που νιώθεις… μέσα σε μια σχέση.

Όταν κάθε προσπάθεια για επικοινωνία μοιάζει σαν να μιλάς σε τοίχο.

Όταν μιλάς και δεν ακούγεσαι.

Όταν μοιράζεσαι και δεν αγγίζεις.

Όταν η αγκαλιά είναι εκεί — αλλά είναι άδεια.

Και δεν ξέρεις τι πονάει περισσότερο:

Η σιωπή ή η παρουσία που δεν σε περιλαμβάνει.

Η απουσία κάποιου ή η απουσία μέσα στον άλλον.

Κάποτε ήλπιζες ότι θα είναι αλλιώς.

Ότι δίπλα σε κάποιον θα ένιωθες λιγότερο μόνος.

Ότι θα ξεκουραστείς, θα αφεθείς, θα ανήκεις.

Αλλά καμιά φορά, η σχέση γίνεται το πιο μοναχικό μέρος.Γιατί δεν είναι η απόσταση των σωμάτων που απομακρύνει.Είναι η απόσταση των ψυχών.

Και τότε αρχίζεις να σβήνεις σιγά-σιγά.

Να συμβιβάζεσαι.

Να μην ενοχλείς.

Να μην ζητάς.

Να πείθεις τον εαυτό σου πως "δεν είναι τόσο άσχημα".

Πως "κάποια πράγματα είναι φυσιολογικά".

Αλλά η καρδιά ξέρει...Και το σώμα σου ξέρει...

Το βάρος της σιωπής, το σφίξιμο της απόρριψης, την απογοήτευση που γίνεται συνήθεια.

Η μοναξιά μέσα στη σχέση δεν φωνάζει.Αλλά αφήνει σημάδια.Μια λύπη που δεν εξηγείται.Μια απομάκρυνση από τον εαυτό σου.Μια βαθιά αίσθηση ότι κάπου, κάπως… έχεις χαθεί.

Και τότε χρειάζεται να σταθείς με ειλικρίνεια μπροστά σου και να ρωτήσεις:

"Είμαι καλά εδώ;"

"Μπορώ να υπάρξω αυθεντικά δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο;"

"Είναι αυτή η σύνδεση που επιθυμεί η ψυχή μου ή απλώς μια συνύπαρξη από φόβο, συνήθεια ή ενοχή;"

Γιατί τελικά, δεν είναι η σχέση που μας λυτρώνει.

Είναι η αυθεντική σύνδεση.

Η παρουσία που βλέπει, που ακούει, που μένει.

Και αν αυτή δεν υπάρχει, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να αναρωτηθείς αν αυτή η σχέση αξίζει τον δικό σου εαυτό.

Η αγάπη δεν είναι να μην είσαι μόνος.

Είναι να είσαι ελεύθερος να είσαι ο εαυτός σου

δίπλα σε κάποιον που το τιμά.